چه مهربان بودی

  

چه مهربان بودی  

                         وقتی سکوت می کردی 

چه مهربان بودی  

                          وقتی چشمانت را به من نمی دوختی و مرا به چیزی نمیگرفتی 

چه مهربان بودی  

                         وقتی به سخنانم نمی خندیدی و بر ناله هایم نمیگریستی 

چه مهربان بودی  

                         وقتی نمار میخواندی و مرا دعا میکردی 

چه مهربان بودی  

                         وقتی سخنانم را می شنیدی و مرا تحسین می کردی 

چه مهربان بودی  

                         وقتی چشمهایت را همواره به زمین می دوختی 

چه مهربان بودی  

                         وقتی نجابت و ایمان در قلب پاکت شکوفه کردند 

چه مهربان بودی  

                         وقتی پلکهایم را بستی و مرا با خود به سرزمین نیایش بردی 

چه مهربان بودی  

                         وقتی مرا با تمام بدیهایم به دیگران ترحیح دادی 

چه مهربان بودی 

                         وقتی مرا به دوستی قلب خود پذیرفتی 

آری دوست من... 

       مهربانترین لحظه زندگیت وقتی بود که مرا به عشق خود مهربان کردی 

پس بذار لحظه ای با چشمانت سخن بگویم  

                                     چشمانی که همواره به زمین می نگرند.

ایمان

  

 برای آنکس که ایمان دارد 

        غیر ممکن وجود ندارد.

            و برای آنکس که عاشق است 

                               عشق آغاز رهاییست! 

                                          بدرود مؤمن عاشق 

                                                        غمگین مباش.

کسی می آید

 

وقتی تنها هستیم صدایی با ما سخن میگوید که بسیار آگاهتر از ماست 

این صدا صدای مهربان خداست 

صدایی همواره در درون من میگفت: 

  صبرکن برای ورود به سرزمین عشق٬ هنوز فرصت داری 

کسی می آید... 

کسی در قلبش با توست 

در نگاهش با توست 

کسی می آید... 

که زینت تو باشد٬ نه آنکه تو زینتش باشی 

راهنمای تو باشد نه آنکه تو راهنمایش باشی 

                        کسی که مثل هیچکس نیست 

                                                                        «پائلوکوئیلو»

چیزی شبیه خودم...

 

دوباره همان هیچکس شده ام!!! 

چیزی شبیه خودم 

و در جایی که شبیه هیچ جا نیست 

دوباره چشمهایم را بسته ام 

بی هیچ نشانی 

و نگاهی که شبیه هیچ نگاه نیست 

دوباره میان آهنگ بی احساسی  آرمیده ام 

بی هیچ تبسمی 

 و صدایی که شبیه هیچ فریادی نیست 

دوباره خودم را ورق زده ام 

بی هیچ آرزو 

و نفسی که شبیه هیچ سوختن نیست 

دوباره به مهمانی گریه ها دعوت شده ام 

بی هیچ توانی 

و بغضی که شبیه هیچ گلایه نیست 

دوباره همان هیچ کس شده ام!!! 

چیزی شبیه خودم!

بس دلم تنگ است...

 

من اینجا بس دلم تنگ است 

و هر سازی که می بینم بدآهنگ است 

بیا ره توشه برداریم 

قدم در راه بی برگشت بگذاریم 

ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است... 

                                                                         «مهدی اخوان ثالث»