ای خدای من

  

ای خدای من 

اگر چندان در برابر تو بگریم که پلک های هر دو چشمم بیفتد 

و اگر چندان صدا به گریه بلند کنم که صوتم قطع شود 

و اگر چندان برایت به پا ایستم که هر دو پایم ورم کند 

و آنقدر برایت رکوع کنم که استخوان های پشتم از هم بپاشد 

 و آنقدر تو را سجده کنم که چشمانم از کاسه بدر آید 

و در دوره عمر خود خاک زمین بخورم و تا پایان زندگی آب گل آلود بنوشم 

و در اثنای این احوال آنقدر ذکر تو را بگویم که زبان از کار فرو ماند 

و از روی شرمندگی٬ نتوانم چشمهایم را به آسمان بگشایم 

با این همه سزاوار محو یکی از گناهانم نخواهد بود 

و سزاوار اجابت یکی از حاجاتم نخواهد بود. 

                                                                        «امام سجاد(ع)»